De Tweede Wereldoorlog was een vreselijke oorlog voor veel landen. Omdat Hitler en Stalin alle landen in hun macht wilden hebben, raakten bijna alle Europese landen betrokken in de oorlog. Veel landen waren niet van plan om zomaar te collaboreren en leverden dus een strijd. Het land werd een slagveld. Toen de oorlog eenmaal voorbij was lagen veel landen compleet overhoop, letterlijk en figuurlijk. De schade was enorm. Steden waren totaal verwoest en er waren veel slachtoffers te betreuren. 
Het land lag ook economisch helemaal overhoop. De regering had niet genoeg geld en andere middelen om het land er snel genoeg bovenop te krijgen. Dat is een langdurig en kostbaar proces. De oorlog was dan misschien wel voorbij, maar de ellende nog lang niet.
Amerika had geen schade op eigen bodem. Zij waren de oorlog dus al redelijk snel te boven en konden de handel weer opbouwen. Maar bijna alle belangrijke Europese handelspartners van Amerika hadden nog wel andere dingen aan hun hoofd dan handel drijven. Ze moesten het geld besteden aan de wederopbouw van hun land.

De financiële problemen van de landen die betrokken zijn geweest bij de Tweede Wereldoorlog was dus tevens een groot nadeel voor de wereldeconomie. De Amerikaanse regering besloot dat er maatregelen moesten worden genomen om te voorkomen dat de wereldeconomie zou stagneren. 
De enige mogelijke oplossing was een financiële steun aan de landen die daar dringend behoefte aan hadden. Aangezien Amerika zelf niet zo veel had geleden onder de oorlog, en door middel van de wapenindustrie tijdens de oorlog nog een beetje extra had verdiend, konden ze het opbrengen om financiële hulp te bieden aan de door de Tweede Wereldoorlog geteisterde landen. Deze hulp was bedoeld voor alle landen, inclusief de communistische landen. Het plan had namelijk nog een bijgedachte; het zou ook een middel zijn tegen het dreigende communisme. Met het geld worden de mensen weer gelukkig, en gelukkige mensen kiezen niet voor het communisme. Men probeerde dus ook te voorkomen dat het communisme de wereld zou overspoelen. In de Amerikaanse regering zaten namelijk veel mensen die als de dood waren voor het communisme.
Maar een deel van deze opzet mislukte: de Sovjet-Unie weigerde de hulp van Amerika. De Oostbloklanden zaten onder de invloedsfeer van de Sovjet-Unie en het werd de Oostbloklanden dus ook niet toegestaan om de hulp te accepteren. Die landen moesten dus zonder extra steun proberen de gevolgen van de oorlog te boven te komen. De economische tegenstelling tussen Oost- en West Europa werd hierdoor ook groter. Het IJzeren Gordijn werd een scherpe afscheiding. 
Gelukkig waren de andere landen maar al te blij met het gulle gebaar van Amerika; hiermee zouden ze eigenlijk uit de put kunnen kruipen en hun economie en land weer kunnen opbouwen. 

In 1947 trad het ‘Marshallplan’ in werking. Het is vernoemd naar veldmaarschalk Marshall. Hij heeft tijdens de oorlog veel voor Amerika betekend. Na de oorlog werd hij als blijk van dank voor zijn inbreng in de oorlog benoemd tot Minister van Buitenlandse Zaken van Amerika. Op die plaats kwam hij met het idee van de financiële hulpverlening. 
Maar deze hulpverlening was natuurlijk niet geheel zonder voorwaarden. Amerika wilde er wel wat voor terug. De landen die de steun aanvaarden moesten proberen om zo snel mogelijk er weer bovenop te komen en dan op economische terrein samen gaan werken met de andere landen. Dit leidde uiteindelijk tot de oprichting van de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (de OEES). Het was slim van Amerika om zoiets te verlangen van de Europese landen, want als ze op economisch gebied samenwerken zijn ze van elkaar afhankelijk. Als je van iemand afhankelijk bent zal je je wel twee keer bedenken voor je ruzie gaat maken met de ander. Ook is het voor de landen erg voordelig, want handel drijven wordt met deze organisatie een stuk makkelijker en als iets makkelijker gaat bespaar je tijd en geld. Je zou kunnen zeggen dat deze economische samenwerking een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de Europese intergratie.

Het Marshallplan liep tot 1951. Toen waren de landen weer voldoende hersteld om het zonder de extra financiële hulp te redden. In totaal ontvingen de Europese landen (die de hulp aanvaarden) over die jaren zo’n .6 miljard. En Amerika was in zijn opzet geslaagd. Het heeft de landen geholpen er bovenop te komen en tot een Europese economische samenwerking te komen. En dat was natuurlijk ook gunstig voor Amerika, die nu weer volop handel kon drijven.